ขี้ข้า หมายถึง น. ทาส, ไพร่.
น. ลูกของขี้ข้า, ทาสโดยกําเนิด.
ก. เชื่อว่าเป็นเช่นนั้น เช่น พอยอเข้าหน่อยขี้คร้านจะทำให้ทุกอย่าง.
ว. เคยต้องโทษจําคุกมาแล้ว.
น. ขี้ข้า.
(ปาก) น. เหงื่อที่ปนกับฝุ่นละอองติดกรังอยู่กับหนังกำพร้า, ไคลก็ว่า.
(ปาก) ว. หยาบคาย เช่น ชาติอ้ายขี้จาบปราบเพื่อนบ้าน.(รามเกียรติ์ พลเสพย์).
(ปาก) ว. ที่เลวกว่า (ใช้ในความปฏิเสธ) เช่น ไม่ได้ขี้ไซ้ของเขา.